SURTITRE
Titre
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Maximus dolor, inquit, brevis est. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quae cum dixissem, Habeo, inquit Torquatus, ad quos ista referam, et, quamquam aliquid ipse poteram, tamen invenire malo paratiores. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; In sapientem solum cadit, isque finis bonorum, ut ab ipsis Stoicis scriptum videmus, a Xenocrate atque ab Aristotele constitutus est. Hoc foedus facere si potuerunt, faciant etiam illud, ut aequitatem, modestiam, virtutes omnes per se ipsas gratis diligant. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore.
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Atqui si, ut convenire debet inter nos, est quaedam appetitio naturalis ea, quae secundum naturam sunt, appetens, eorum omnium est aliquae summa facienda.
Illud non continuo, ut aeque incontentae. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid, si efficio ut fateare me non modo quid sit voluptas scire-est enim iucundus motus in sensu-, sed etiam quid eam tu velis esse? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Quaerimus enim finem bonorum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Leonidas autem, rex Lacedaemoniorum, se in Thermopylis trecentosque eos, quos eduxerat Sparta, cum esset proposita aut fuga turpis aut gloriosa mors, opposuit hostibus.
- Quod quidem iam fit etiam in Academia.
- Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
- Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.
- Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
- Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.
Audeo dicere, inquit. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Duo Reges: constructio interrete. Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nec enim absolvi beata vita sapientis neque ad exitum perduci poterit, si prima quaeque bene ab eo consulta atque facta ipsius oblivione obruentur. Quae contraria sunt his, malane?
- Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
- Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
- Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
